Twee barracuda's en geen hectometerpaaltje

Lief dagboek. De dinsdagochtend begonnen we met een duik in het aan de jachthaven gelegen zwembad van ons eendagsresort. Na de duik hebben we gezwommen. In onze zwemkleding. Dat was leuk.

Na het zwemmen werd het de hoogste tijd om ons aan te kleden, twee liter Gatorade in te slaan en de Overseas Highway af te rijden. Highway 1 begint ergens op het vasteland van de VS, loopt naar Miami en vanaf daar over de Florida Keys naar Key West, waar ergens in Whitehead Street het officiele eindpunt (voor de kijkers het beginpunt) van Highway 1 moet liggen. Maar voor je daar komt moeten allerlei bruggen en eilandjes overgestoken worden, wat wij dan ook maar gedaan hebben. Ook dat was leuk.

Ergens bij hectometerpaaltje (maar dan met mijlen, decimijlpaaltje zeg maar) 4 ligt het Radisson hotel en op kamer 512 daarvan namen wij onze intrek. Leuk zwembad, twee tweepersoonsbedden en twee toiletrolhouders op het toilet. Want in de slaapkamer heb je minder aan toiletrolhouders. Hoe dan ook, puik hotelletje, maar daar kwamen we niet voor. We kwamen voor de oude stad van Key West en het daar aanwezige veelbezongen bruisende leven. En ook dat was leuk.

In de stad staat ergens in het zuiden een uit de kluiten gewassen dobber die herdenkt dat daar het zuidelijkste puntje van het continentale deel van de Verenigde Staten van Amerika is. Hoera! Wij zijn naar de dobber toegelopen (wat nog een harde dobber was, wat weer een hele slechte grap is) en met de dobber op de foto gegaan. Andere mensen deden dat ook. Met de dobber op de foto gaan, niet met ons, om precies te zijn. Er was ook een man in motorpak die met de dobber op de foto ging, omdat hij mee deed met de Iron Butt motorrijwedstrijd. Daar zou ik nu uren over uit kunnen wijden, dus ga er maar even lekker voor zitten.

'Ga je dat echt doen?', vraagt mijn wederhelft. Terechte vraag, want ik heb eigenlijk ook geen zin om uren over de Iron Butt motorrijwedstrijd te vertellen, dus volsta ik met: www.ironbutt.com. Na de dobber gingen we op zoek naar decimijlpaaltje 0, maar dat vonden we niet. Of toch wel... Blijf lezen voor de sensationele ontknoping van onze speurtocht naar hectometerpaaltje (0 is 0 in mijlen en meters, dus nu kan het wel) 0.

Op Key West houden ze van het nachtleven en daarom vieren ze er iedere dag dat de zon onder gaat. Dat heet Sunset Celebration en die hebben wij bezocht. Er was een man met een act met katten, een man met een hond, een evangelist, een acrobaat en een (Frank) boeienkoning. En mensen die daarnaar keken. In een goede sfeer ging ergens achter de wolken de zon onder en kon de avond beginnen.

Op weg naar het avondmaal passeerden we een souvenirkraam die replica-decimijlpaaltjes 0 verkocht. 'Waar de fuck staat dat kutpaaltje dan wel niet?', wilden wij van de replica-decimijlpaaltjesverkoper weten. 'Drie blokken vooruit en dan 1 naar rechts' Maar daar waren we al geweest?! Hoe kon dit? Onze gekwelde geest dwong ons 3 blokken verder en 1 naar rechts en wat bleek: het hectometerpaaltjes was gestolen. Als je erbij was geweest was het leuker geweest.

Na een weinig culinair maal in goed gezelschap, een nachtelijk potje zwemmen en een documentaire over de moord op drie weduwen in het stadje Clover in North Carolina werd het tijd voor onze welverdiende nachtrust.

De volgende morgen kraaide de haan al vroeg, maar die negeerden we dus mooi. In de tweede helft van de ochtend werden we wel wakker en doken we weer eens in het zwembad, alwaar wij zwommen tot we naar een boot gingen die ons naar een rif bracht, waar we zouden gaan snorkelen.

En snorkelen hebben we gedaan. In de zee waren vissen. En water. Zout water. En golven. En mijn maaginhoud, want mijn maag kan niet zo goed tegen golven. In de zee is ook een formulier van het Bonbonvoetbalspel. Daar had een foto van moeten zijn gemaakt, maar jullie moeten het doen met de mededeling dat het formulier ontbond in 4236 stukjes voordat de foto kon worden genomen. Het snorkelen was fraai. Barracuda's en allerlei vissen die Jacques Cousteau vast bij naam kent zorgden voor een fraai schouwspel.

De rest van de dag werd gevuld met een siesta aan het zwembad, zwemmen in het zwembad, een tweede bezoekje aan de Sunset Celebration en een Cubaans maal bij de lokale Chinees, oh nee Cubaan.

Sloppy Joe's was 1 van de favoriete bars van Ernest Hemingway. Dat was een schrijver en omdat wij ook stukjes schrijven kozen we voor een afzakkertje in Sloppy Joe's. Ook hier live rockmuziek. Deze keer met een blonde zangeres.

Helaas nadert onze vakantie zijn einde. Nog anderhalve dag vermaak en een halve dag in een vliegtuig liggen in het verschiet. Morgen rijden we Highway 1 terug af en bezoeken we onze laatste bestemming: Miami. Ook dat wordt leuk.

Hasta lluego,

Shirley en Frank (zonder Boeien).