Dag 25 - Highway one

Ik had eigenlijk geen zin om vanavond gelijk een verslag te typen over vandaag. Ik was lekker bezig met de reisverslagen te lezen uit Canada. Die van Bon en Bas waren weer genieten met mooie verhalen en foto’s, maar midden in de leuke verhalen van Simone en Wilco is de batterij van mijn telefoon op! Nee dat kan niet, ik ben nog niet klaar met lezen. Iedereen slaapt al, maar ik wil graag de verhalen lezen, dus heb ik nu maar besloten om mijn telefoon op te laden en ondertussen een verhaal op de laptop te typen. Je zou denken, kan je dan niet hun reisverslagen op de laptop lezen. Dat zou best kunnen als ik ze maar kon vinden. Eh bizar (en grappig) als ik op waarbenjij.nu Wilco en Simone intyp, komen er links tevoorschijn van onze reis naar Australië in 2017. Eh ook heel leuk, maar die moet ik niet hebben.

Maar goed nu over naar onze belevenissen van vandaag, want het is een lange dag geweest. Vanochtend wakker geworden op ons mooie plekje op de big sur campground. Rustig ontbeten en de camper rijklaar gemaakt. Inmiddels afscheid genomen van onze kampvuur spullen, want gisterenavond was de laatste kampvuuravond. We reden een groot gedeelte van de highway one. Shirley is hier 24 jaar geleden al eens overheen gereden met Simone. We deden toen een busreis, voordeel we hebben er leuke vrienden aan over gehouden, nadeel je hebt alles maar voor de helft gezien. De bus bepaalt ook waar je stopt. Maar goed vanwaar deze informatie? Ik was 24 jaar geleden erg teleurgesteld dat we voorbij een strand met zeeolifanten reden, zonder te stoppen! Ik ben dit nooit vergeten en vandaag was de dag om dit 24- jarige trauma achter me te laten.

Na de camping was het al gelijk een mooie route, eh wel bochtig. Je volgde de kust, met vliegende roofdieren erboven. We hebben een paar korte uitkijkpunten stops gemaakt. Mooi hoor.

Onze eerste serieuze stop was de MWay falls. Een mooi watervalletje dat uit een rots komt en landt op een heel mooi strandje. Je moest een klein stukje lopen om op het uitkijkpunt te komen. Vanaf de weg zag je hem niet. Erg mooi om te zien. Niet perse de waterval, maar het hele plaatje. Mooie kleuren blauw, rotsen, zee, waterval op strand, blauwe lucht. Ja vandaag hebben we blauwe lucht. Heel apart gezicht op de oceaan. Je zien blauwe zee, daarboven strook blauwe mist en daarboven blauwe lucht. Die mist blijft hier wel apart. Het is wel frisser dan eerder deze vakantie. Vestje aan, vestje uit. Wind is fris. Maar goed tot zover het rtl-weer.

De tweede stop, tevens de lunchstop, sand dollar beach. Een mooi strandje beneden aan een kliff, waar men aan het vissen, surfen, zonnen en zwemmen was. Op weg naar het strand hadden we nog onze vesten aan, eenmaal beneden was het lekker. Ehh ik weet niet hoe dat kan , uit de wind misschien…Gwen en Frank doken uiteraard gelijk de golven in en Owen ging gelijk vissen (ook uiteraard) met zijn action schepnet. Ik had niet eens mijn bikini mee. Ik vond het koud boven en die koude zee is niks voor mij. Er waren ook nog hoge rotsen voor de kust, daar ben ik naartoe gelopen. Je kon over een zandbank naar de rots toe, heb ik gedaan en mijn vest even op het strand gelegd. Ik kan u vertellen dat vest ligt er nu nog. Wel balen was mijn goede nieuwe vest, maar niks meer aan te doen. We hebben nog even in het zonnetje gelegen terwijl Owen de grootste zeewierplanten uit de zee aan het halen was. Hij wilde ook met allemaal op de foto. Papa er moet een zeeplanten pagina in het fotoboek komen. Toen werd het tijd om op te stappen, best jammer we lagen er lekker, maar er stond nog meer op de planning.

De volgende stop zouden dan echt mijn zee olifanten worden. Voordat we er waren, reden we weer langs de kust, maar ook echt bochten. Nog erger dan de bergen, ik was het wel even zat om te rijden. Haha maar niet lang nadat ik die zin had uitgesproken, zagen we daar een bordje met elephant seal vista. Ehh missen we nu gewoon de afslag? Ja ik zie ze liggen riep Gwen. Wij keren met het bakbeest. Geparkeerd en naar het strandje gelopen. Okay wat een kleine parkeerplaats en waar is dat hek dan wat ik gezien heb op internet? Nou goed we kwamen bij het strandje en daar lagen ze hoor, de zee olifanten. Jeetje wat een grote beesten. Echt een flink stuk groter dan een zeeleeuw. We zagen ze uit het water komen, ruzie maken wie er op het beste plekje in het zand mocht liggen. Terug naar de auto. Ik dacht toch echt dat het strand in mijn herinnering er anders uitzag. Jawel hoor na 5 min rijden was het echte uitkijkpunt. Frank en de kinderen hoefden niet perse te stoppen, we hebben ze toch gezien. Maar ik dacht het gaat me niet gebeuren dat ik dit punt weer mis. Snel gestopt, we hebben ze wel dichterbij gezien, maar onze eerst stop was leuker. Lagen meer beesten, meer actie enne…weinig andere mensen. Hier stond heel de highway one te kijken.

Nu werd het echt tijd om door te rijden naar de camping, want die ligt in Morro bay en bij Morro bay zwemmen er zee otters in de haven als het goed is. De camping was okay, netjes en aan het strand. Nadat we de camper geparkeerd hadden, besloten we om gelijk richting het stadje te lopen (ehh gelijk duurt bij ons nog best lang[e-1f609]), want wellicht was daar een leuk restaurantje te vinden. Eenmaal op de boulevard aangekomen zagen we al onze eerste zeeotter (in Morro bay dan he) die met een american football aan het spelen was. Ook op een pier nog een otter gezien. Toen op zoek naar een restaurantje, nou dat was een minder succes met familie Rost. De een wil verse vis, de ander lust niks, de ander wil buiten zitten en de vierde lust iets meer dan de tweede. Na een paar keer de boulevard overgelopen te zijn, hebben we uiteindelijk toch iets gevonden. Iedereen chagerijnig, maar dat ging snel over toen de bestelling geplaatst was. We zaten binnen lekker warm (buiten is het hier aan de kust fris, zeker in de avond), mooi uitzicht op de Morro Rock en verse vis, hamburger en nachos besteld. Het eten was heerlijk en we liepen een stuk vrolijker terug naar onze camper. Morro Rock verdient nog een nadere toelichting. Dat is de rots die voor het dorpje ligt, vast aan het strand. Die rots was echt mega groot, ik noem het meer Morro hill. Eenmaal terug op de camping was het al donker, maar er was wifi, dus de kinderen mochten nog even op de tablet. Mama is tot de late uurtjes doorgegaan met het lezen van Canadaverslagen.