Een dagje resorteren / In de wolken

Woensdag 1 augustus

Een dagje resorteren

Vandaag zijn we ons resort niet af geweest. Dat is ook wel eens fijn. Er is ook genoeg te doen. Wat te denken van snorkelen in de koraalkweekvijver. Gwen en Owen vonden het prachtig om door een medewerker door de vijver te worden geleid en alle vissen, anemonen en ander onderwaterleven van dichtbij te bekijken. Owen was zo enthousiast dat hij ondanks de snorkel in zijn mond maar tegen zijn begeleider bleef vertellen wat hij had gezien. Prachtig.

Het voornaamste nieuws van het strand was dat de wind en de stroming anders waren dan de voorgaande dagen. Met als vervelend vervolg dat de hele dag door allerlei troep op het zo idyllische Teluk Datai strand aanspoelde. Een ploeg van zes man was continu in touw om het strand schoon te houden. Af en toe geholpen door hotelgasten lukte dat ze vrij aardig, maar wat is het ongelofelijk zo te ervaren wat een pestpokkebende de mensen in de zee tyfen. Zo sneu.

Ondanks dat viel er toch best te zwemmen in de zee. Wat we dan ook urenlang hebben gedaan. En dat dan gevolgd door urenlang zwemmen in het zwembad. Het is hier best uit te houden.

Nadat de vissen, net als maandag, weer gevoerd waren en we een verfrissende stortdouche hadden genomen was het al weer tijd voor het avondmaal. Dat lieten we deze keer voorafgaan door een korte strandwandeling. Owen was zo ongelukkig om daarbij in een stuk koraal te stappen. Het bloedde behoorlijk. De EHBO'er van dienst handelde snel en kordaat en hoewel Owen bij het verwijderen van het koraal alle apen een kilometer diep het oerwoud in schreeuwde, was onze held snel weer de oude.

Met enige vertraging schoven we aan voor een smakelijk Maleis maal (roti canai), waarna we ons terugtrokken op onze riante kamer en heerlijk onze oogjes toe deden. Welterusten...


Donderdag 2 augustus

In de wolken

Vandaag deden we NS-dagtocht nummer 2 met bezoekjes aan een kabelbaan, een waterval en een strand. Na het ontbijt en het ophalen van de huurauto reden we naar de Langkawi Sky Cab, een supersteile gondellift die ons naar een loopbrug boven op een berg bracht vanwaar we een schitterende uitzicht hadden. Op een wolk. Want hoewel het bij ons vertrek helder was, bleek de top van de berg bij ons bezoek gehuld in dichte bewolking. Veel uitzicht was er niet, maar het ritje in de gondel was geinig en het is ook wel eens grappig om in een wolk te staan.

Na de lunch in het authentiek Maleise restaurant Subway reden we naar de Seven Wells en de daarbij behorende waterval. Een trap van dik 600 treden bracht ons eerst naar een mooie waterval en daarna naar een plateau boven de waterval waar het water door - inderdaad - zeven poelen stroomt. Dik 600 treden beklimmen bij 31 graden en 275 procent luchtvochtigheid valt niet mee. Vooral ik kwam drijfnat van het zweet op het plateau aan. Gelukkig was het goed badderen in de poelen.

Vanaf het plateau hadden we een fraai uitzicht op de zee, het regenwoud, de kabelbaan en de nu uiteraard niet meer bewolkte bergtop. Ruim een uur vermaakten we ons in het verfrissende water, waarna de trap weer op ons wachtte. Neem van mij aan: 600 treden naar beneden lopen is stukken eenvoudiger dan naar boven.

Via een weg langs rijstvelden (met waterbuffel!) reden we naar onze laatste bestemming: Pantai Cenang, hét toeristenplaatsje van Langkawi. Pantai Cenang heeft een lang en breed strand waar druk gebruik van wordt gemaakt. In de warmte van de vroege avond liepen we langs het strand op zoek naar een eettentje dat naar onze zin was. Een keetje met een paar verlepte tuinstoelen ervoor werd onze keuze. Onder de tonen van de reggae-versie van Let it go (ja, die van Frozen) bestelden we mango-milkshakes met kokosijs en een aardige lijst andere, eenvoudige gerechten. Terwijl de zon traag in de zee zakte, werden nog trager en één-voor-één onze bestellingen gebracht. Wie heeft er haast in Pantai Cenang?

Het was al donker toen we terug naar onze auto liepen. We keken nog even naar jongleurs die met brandende objecten aan een touw zwaaiden. Ook kochten we een souvenir voor Oma de Ruijter (we zeggen niet wat!!!).

De terugrit verliep vlotjes. Tegen het einde verwisselde ik de ruitenwisser en de richtingaanwijzer (die zitten in auto's met het stuur rechts andersom) nauwelijks meer. Voldaan keerden we terug bij ons hotel. Iedereen viel snel in slaap, alleen uw correspondent van dienst ploetert onverdroten voort. Alles voor de lezer.