Klaverjassen met de Navajo
Blijf op de hoogte en volg Shirley
19 Oktober 2012 | Verenigde Staten, Kayenta
Donderdag 18 oktober:
Op de iPod speelt 'Run to the hills' van Iron Maiden. Want we zijn bij de Indianen. Bij de Navajo om precies te zijn: de roemruchte heersers van de velden en vlaktes waar het toerisme rond Monument Valley wordt beleden. En verder doen ze eigenlijk niet zo gek veel. Af en toe een potje kaarten, dan heb je het wel gehad.
Monument Valley is een vlakte van rood zand waar weer en wind een paar handen vol fraaie rotsformaties op hebben geërodeerd. De rotsformaties van Monument Valley hebben bijzondere vormen, zoals een linker ovenwant, een rechter ovenwant, een haan, een tepel en een hele grote steen.
Dat moesten we maar eens van dichtbij bekijken en dus togen we met de RV van de camping naar het door de Navajo bestierde bezoekerscentrum. Waar alles net iets minder strak is georganiseerd dan in de door de staat beheerde nationale parken. Omdat we een rondrit tussen de rotsformaties wilden maken meldden we ons bij een houten keetje aan de rand van het parkeerterrein waar een groepje Indianen zat te kaarten.
Met de ruiten drie nog in zijn handen vertelde de verkoopindiaan ons dat we moesten wachten tot er meer mensen waren, zodat de truck voller zou zitten, voordat we konden vertrekken, maar toen we aanstalten maakten om weg te lopen, werden meteen een truck en gids geregeld en konden we de erg hobbelige dirtroad op de rotsen tegemoet.
Het werd een schitterende tocht. Gwen vond de 'wiebelwagen' een belevenis, wij vonden de rotsen en het uitzicht erop prachtig. Onze privé-chauffeur nam de tijd om ons langs alle hoogtepunten van Monument Valley te gidsen. Het was een onvergetelijke ochtend.
En de middag was ook niet verkeerd. Na een lekkere lunch (Green Chili Stew, in 2005 nog geroemd door het tijdschrift Esquire, en terecht) met uitzicht op Monument Valley reden we terug naar de camping, waar we een poging deden Gwen te laten slapen. Tevergeefs. Dan maar zwemmen in het zwembadje van de camping. Dat was aan Gwen wel besteed. De rest van de middag en de avond hebben we weinig bijzonders gedaan en dat is ook wel eens fijn.
Morgen rijden we naar Mesa Verde, een complex met duizend jaar geleden in de rotsen uitgehouwen Indianenwoningen. Ze zullen er vast een stok kaarten hebben opgegraven.
Op de iPod speelt 'Run to the hills' van Iron Maiden. Want we zijn bij de Indianen. Bij de Navajo om precies te zijn: de roemruchte heersers van de velden en vlaktes waar het toerisme rond Monument Valley wordt beleden. En verder doen ze eigenlijk niet zo gek veel. Af en toe een potje kaarten, dan heb je het wel gehad.
Monument Valley is een vlakte van rood zand waar weer en wind een paar handen vol fraaie rotsformaties op hebben geërodeerd. De rotsformaties van Monument Valley hebben bijzondere vormen, zoals een linker ovenwant, een rechter ovenwant, een haan, een tepel en een hele grote steen.
Dat moesten we maar eens van dichtbij bekijken en dus togen we met de RV van de camping naar het door de Navajo bestierde bezoekerscentrum. Waar alles net iets minder strak is georganiseerd dan in de door de staat beheerde nationale parken. Omdat we een rondrit tussen de rotsformaties wilden maken meldden we ons bij een houten keetje aan de rand van het parkeerterrein waar een groepje Indianen zat te kaarten.
Met de ruiten drie nog in zijn handen vertelde de verkoopindiaan ons dat we moesten wachten tot er meer mensen waren, zodat de truck voller zou zitten, voordat we konden vertrekken, maar toen we aanstalten maakten om weg te lopen, werden meteen een truck en gids geregeld en konden we de erg hobbelige dirtroad op de rotsen tegemoet.
Het werd een schitterende tocht. Gwen vond de 'wiebelwagen' een belevenis, wij vonden de rotsen en het uitzicht erop prachtig. Onze privé-chauffeur nam de tijd om ons langs alle hoogtepunten van Monument Valley te gidsen. Het was een onvergetelijke ochtend.
En de middag was ook niet verkeerd. Na een lekkere lunch (Green Chili Stew, in 2005 nog geroemd door het tijdschrift Esquire, en terecht) met uitzicht op Monument Valley reden we terug naar de camping, waar we een poging deden Gwen te laten slapen. Tevergeefs. Dan maar zwemmen in het zwembadje van de camping. Dat was aan Gwen wel besteed. De rest van de middag en de avond hebben we weinig bijzonders gedaan en dat is ook wel eens fijn.
Morgen rijden we naar Mesa Verde, een complex met duizend jaar geleden in de rotsen uitgehouwen Indianenwoningen. Ze zullen er vast een stok kaarten hebben opgegraven.
-
19 Oktober 2012 - 08:02
Bonnie:
Hello USA!
Monument Valley is zo tof ! En die camping is ook zo heerlijk, leuk uitzicht, lekker relaxed ! Leuk dat jullie een prive-tour kregen! Die arme man was net een pit aan het kaarten, komen drie hollanders hem storen. Hebben jullie dan ook echt alle 17-miles gedaan? Wij waren best wel even zoet met die route namelijk!
Als je 5000 km rijdt in een grote camper , valt 1 deuk in de bumper nog alles mee ! :) Als dat alle schade is ... lossen we ook wel weer op ! Nou ja ... euh .... jullie dan ;)
Wij beginnen jullie te missen hoor, wat duurt dat lang ! Vooral Aimy vraagt veel naar jullie en dan in het bijzonder naar mijn lieve nichtje !
Update uit huize ziekenboeg. Aimy, Caitlin en ik zijn goed ziek geweest. Flinke buikgriep en goed besmettelijk ! Paula en Thijs ook aangestoken. Cait en ik zijn al een week niet buiten geweest. Vandaag gaan we proberen voor het eerst een klein boodschapje te doen bij de Jumbo. Enorm risico want Cait heeft wel 5 schone outfits nodig per dag. Daar waar we dit jaar voor eerst thuis waren op Bas zijn verjaardag, hebben we nu alles afgezegd ! Aimy vond het wel erg jammer dat er geen grote-mensen-feestje meer kwam. Bas minder. :)
Verder is bij ons de herfstvakantie begonnen. Het weer is butttt ! Koud, nat en nat. Ik heb er maar eens een nieuwe winterjas tegenaan gegooid :)
Ik ga nog even jullie fototjes kijken en wacht geduldig op een nieuw berichtje!
*DUURT* -
19 Oktober 2012 - 23:27
Simone:
Grappig, bij diezelfde houten keet, met toen ook kaartende indianen, heb ik geprobeerd background kamperen te regelen. Ook eerst tevergeefs, alleen met prive gids. Toen ik wegliep, kon het ineens toch wel. Wilco had er niet zo'n prettig gevoel bij (was verder ook niemand anders die daar ging kamperen). dus ook naar camping Gouldings. Hopelijk was het water van het zwembad nu wat warmer!
Ik zie op de foto's stralend blauwe lucht en stralende gezichten, ziet er goed uit!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
