Zaterdag 22 juli - Op jacht naar de zeester

De oplettende lezer / kijker is vast opgevallen dat bij het verhaaltje van 21 juli foto's stonden die weinig met het verhaaltje te maken hadden. Ik was iets te enthousiast geweest en had foto's van 22 juli bij 21 juli geplaatst. Ik zal dit proberen te compenseren door bij het verhaal van vandaag foto's van gisteren te plaatsen.

De foto's gaven al een aardige samenvatting van vandaag. We zijn in het Pacific Rim National Park. Een park met weidse stranden en vlak daarachter diepgroene regenwouden. De missie van Shirley voor vandaag was het vinden van een zeester. Het nieuws van een ranger dat een hardnekkige ziekte nagenoeg de gehele zeesterrenpopulatie heeft uitgeroeid liet haar daar niet van weerhouden. De meest geëigende plek om zeesterren te vinden is de zee en dan vooral rotsen aan het strand bij eb. Aldus togen wij first thing in the morning naar het strand.

En wat een strand. Long Beach. Zeker bij eb een enorm breed strand. Flarden van de bewolking trokken de direct aan het strand gelegen bossen binnen. Een prachtig gezicht. Gwen en Owen speelden met het zand, terwijl Shirley naar de dichtst bijzijnde rots snelde op zoek naar zeesterren. Tevergeefs. Het strand was er niet minder imponerend om.

De tweede stop was Schooner Cove. Een wandeling over een boardwalk door een dicht begroeid regenwoud met een door rotsen omgeven deel van Long Beach als eindpunt. Werkelijk schitterend. Het regenwoud was groener dan het groenste groen. En dat zeg ik als kleurenblinde. Alles was groen. De bodem bedekt met varens en andere planten. De tot hoog in de hemel reikende bomen begroeid met mos. En wij als nietige mensjes daar tussen in. Ook mooi meegenomen was dat we alle drie de varianten van de bananenslak - de gele, de zwarte en de groene - hebben gespot. Vooral Owen was daarmee in zijn nopjes. Het strand bij Schooner Cove was een plaatje. Veel mooier wordt de aarde niet.

We reisden door naar Tofino, een vissersdorpje aan het einde van de highway 4 op Vancouver Island en het keerpunt van onze reis. Tofino stelde weinig voor, maar bij Big Daddy's Fried Fish weten ze dan weer wel een aardige Fish and Chips en vooral een heerlijke Chowder (de Noord Amerikaanse variant op de bouillabaisse) te maken. Met stukjes spek! Zou dominee Gremdaat er langs zijn geweest?

Een korte tussenstop bij het uitkijkpunt Radar Hill werd een wat langere tussenstop, omdat we in gesprek raakten met een Nederlands stel, waarvan zij, Elke, Joyce en vooral Patrick kende, omdat ze op dezelfde school werken. Toch apart om in Canada aan de Grote Oceaan naar een filmpje te kijken dat moest bewijzen dat Patrick weldegelijk danst op feesten en partijen.

Door naar de volgende halte. Een korte wandeling door het regenwoud. Wederom heel erg groen en indrukwekkend, maar ondertussen was er nog steeds geen zeester gespot. (Waarbij ik voor de volledigheid opmerk dat Patrick uit de vorige alinea een andere Patrick is dan de beste vriend van Spongebob: Patrick de zeester.) Er was nog een kans deze dag: South Beach.

South Beach is een kiezelstrand. Minder mooi dan de zandstranden in Pacific Rim NP. Maar als je daar nou over de rotsen klimt, dan over een veld met keien doorkruist en vervolgens je leven waagt op een met zeewier overwoekerde rots vind je daar vier hele zeesterren! Althans, zo vertelden mijn eigen Steve Irwin en Freek Vonk (Shirley en Gwen) mij. Owen en ik bleven op het strand om steentjes in de zee te gooien. Ook leuk.

Tevreden en onder de indruk keerden we terug naar onze camping, waar we het kampvuur maar moeilijk aan de praat wisten te houden. We sliepen er niet minder om.