Zaterdag 15 juli - Op weg naar het Okanagan meer

Vandaag en morgen willen we het wat rustiger aandoen. Dus vandaag begon met een pannenkoeken ontbijtje op de camping. We hadden uit voorzorg al drie porties besteld, maar dat bleek nog teveel te zijn. Die zijn dik en machtig die pancakes.
De kinderen vonden dit prachtig en vonden dit dan ook de leukste camping tot nu toe.
Na dit heerlijke ontbijtje zijn we in het stadje Revelstoke boodschappen gaan doen. Ik vind het maar duur hier. Haha maar ja, je zal toch moeten eten.

Om deze stelling te bevestigen hebben we een frozen yoghurt in het stadje gegeten. Revelstoke is een schattig plaatsje met oude western gebouwen. Doorheen gestruind en uiteraard weer wat souvenirs winkels bezocht. Gwen heeft haar traditionele vakantie kettingtje gekocht.

Wat ik nu ga typen zie je in weinig reisverslagen van Canada terug...het was bijna te warm om in Revelstoke te lopen. Owen en Gwen wilden alleen nog in de schaduw lopen. Het was rond de dertig graden

Na nog getankt en gegeten te hebben, zijn we naar een soort sprookjesbos geweest. De kinderen vonden het helemaal leuk, rennend van het ene huisje naar het andere huisje. De Canadese Anton Pieck (volgens Frank Anton Summit) is wel iets minder kundig dan de Nederlandse. Haha wat een lelijke beeldjes, Haha maar dat zien die kinderen helemaal niet. Die huisjes waren wel heel leuk gemaakt.

Na 2 uur vertrokken we richting onze camping. Deze rit duurde nog wel 2 uur. Owen heeft zich vermaakt met schaapje schaapje heb je witte wol en Gwen is met haar mp3 speler op haar hoofd in slaap gevallen. Toen we arriveerden zei ze, nou dit is toch geen twee uur rijden.

Onze camping ligt in het Fintry provincial park aan het Okangan meer (schijnt 180 km lang te zijn). Leuk plekje, wij staan direct aan de speeltuin.
Bij aankomst hebben we gelijk een duik genomen in het meer. Niet al te koud. Haha alleen het 'strandje' stelt niet veel voor. Er past net een camping stoel op.

Na een lekkere spaghetti ala Frankelino en nog wat speeltuin minuten, hebben we nog even een spelletje gedaan. Owen heeft deze vakantie mens erger je niet ontdekt. Hij komt er ook steeds mee aanlopen. Ik wil deze spelen. Alleen nu is het zo dat iedere keer dat hij eraf wordt gegooid hij gaat huilen. Echt huilen, met zielig mondje en al. Wij nog uitgelegd dat dat de bedoeling van het spel is, maar dat wil nog niet dalen. Het mooie is, hij wint bijna ieder potje, hij blijft zes gooien.

Nu lekker slapen, want morgen moet er gezwommen worden in het meer. Heerlijk morgen blijven we hier op de camping aan het meer. Even niet rijden. De temperatuur werd wel iets minder...28 graden.