Kuala Lumpur

Donderdag 9 en vrijdag 10 augustus

Een beetje moe zit ik op het bed van onze hotelkamer in Kuala Lumpur. Het is raar te beseffen dat we nog maar één dag geleden wakker zijn geworden in de Cameron Highlands. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we in het weelderig groene middelgebergte waren, maar het is maar 36 uur. We hebben ook aardig wat meegemaakt in de tussentijd.

Op vrijdag werd Owen niet helemaal jofel wakker. Hij was misselijk en had weinig fut. Met ons wat zieke mannetje togen we naar de ontbijtzaal. We aten wat en maakten daarna de auto klaar voor de reis naar Kuala Lumpur. Na een laatste blik op het grootse uitzicht dat ons balkon ons bood, startten we onze witte Hyuandai en lieten we het Strawberry Park Resort achter ons.

De eerste 50 kilometer van de reis was een slalom over een continu slingerende bergweg. Niet de ideale omstandigheid voor onze zieke Owen. Kort nadat we de snelweg hadden bereikt stopten we bij een Maleise raststätte. Een vriendelijke Maleise man zag Owen bleekjes uit de auto komen en bood spontaan twee sinaasappels en een flesje water aan. Of het aan de magische sinaasappels of aan het bereiken van de snelweg lag weet ik niet, maar Owen kreeg weer praatjes en werd weer de oude.

De reis naar Kuala Lumpur verliep voorspoedig. Tot we in het centrum kwamen. Het was er knetterdruk, alle wegen hadden minstens vier banen en elke straat was eenrichtingsverkeer. Na minstens acht rondjes om ons hotel, parkeerden we de wagen eindelijk op de goede plek: recht voor de deur van het hotel.

Het hotel zag er keurig uit. Toen ik hoorde dat we een kamer op de 19e verdieping hadden, hoopte ik op een room with a view. De view was er wel, maar dan voornamelijk op andere flatgebouwen. Kuala Lumpur is namelijk volgebouwd met hoogbouw. Een soort Rotterdam keer tien. Een hotel van 20 verdiepingen is hier niets bijzonders.

Na een uurtje rust besloten we de Petronas Twin Towers te bezoeken, het symbool van Kuala Lumpur en eigenlijk van heel Maleisië. Door de grote, drukke, door hoogbouw omgeven straten liepen we naar de tweelingtorens. De Twin Towers zijn omgeven door andere hoge gebouwen. Een machtig gezicht als je er pal onder staat.

Achter de torens ligt het KLCC park: een mooi, niet al te groot park met fraai uitzicht op de torens en - voor Owen en Gwen veel belangrijker - een groot kinderbad en een enorme speeltuin. Tot het donker werd leefden de kids zich daar uit. Bij Owen was de pijp daarna leeg. Op mijn schouders droeg ik hem terug naar het hotel. De Room Service bracht wat te eten en daarna sloten we onze ogen.

Op vrijdag werd Owen weer niet helemaal lekker wakker. Hij had last van, zoals hij het zelf noemde, waterdrollen. Voor het einde van het ontbijt had hij al een keer of tien het toilet op moeten zoeken. We kozen er daarom voor de dag rustig te beginnen: in en bij het zwembad. Ons hotel heeft zo'n zwembad dat je in films ziet over chique mensen in grote steden. Een zwembad omgeven door flatgebouwen en met zo'n glazen doorkijkhekje eromheen. Een prima plek om een paar uur te zwemmen en wat te luieren. Owen had zijn waterdrollen inmiddels onder controle en zwom lekker mee.

Bij het zwembad spraken we een Nederlands stel dat de zware aardbeving op Lombok mee heeft gemaakt. Het hotel waar ze verbleven was gedeeltelijk ingestort, de nacht na de aardbeving hebben ze buiten door moeten brengen en, het ergste, in de directe omgeving waar ze verbleven waren doden gevallen. Het was indrukwekkend, maar ook angstaanjagend om te horen wat ze mee hadden gemaakt.

Gelukkig stond Kuala Lumpur nog recht overeind. Hoe lekker het zwembad ook was, de stad vroeg erom te worden verkend. Via de Subway liepen we naar het Merdeka plein, het plein van de onafhankelijkheid. Of beter: het grote lege grasveld van de onafhankelijkheid. Met een hele grote Maleise vlag.

Naast het plein stonden een kekke moskee en het mooie oosterse Sultan Abdul Samad gebouw. Via een leuke promenade langs de rivier (met tot grote vreugde van Owen een goot vol bont gekleurde karpers) liepen we naar China Town. Dat bestond volledig uit kraampjes met tinnef. Na een mangosmoothie en 5 typisch Chinese sinaasappels te hebben gescoord, lieten we China Town snel achter ons en pakten we de taxi naar betere oorden: het KLCC park. Weer rausden Gwen en Owen door het badje en in de speeltuin tot het bijna donker werd.

Als afsluiter van de dag brachten we een bezoek aan de Euromast. In Kuala Lumpur beter bekend als de KL Tower: een ruim 400 meter hoge uitkijktoren. Het was inmiddels donker en vanaf het skydeck op meer dan 300 meter hoogte bewonderden we de miljoenen lichtjes van de stad, met de fel verlichte Petronas Twin Towers als stralend middelpunt. Echt een prachtig gezicht. Terug in de hotel kamer aten we wat, typten we wat en gingen we naar bed. Morgen naar de jungle!