Donderdag 27 juli - De mooiste weg ter wereld

Ik trek mijn laatste Nasty Habit IPA van de Mt. Begbie brouwerij in Revelstoke open. De zon schijnt, een paard hinnikt. Voor me ligt een historische ranch, rechts van me woedt een bosbrand. Een mooi moment om over onze belevenissen van vandaag te vertellen.

Een paar dagen geleden vroeg ik Shirley wat de mooiste weg is waarover ze ooit gereden heeft. Haar antwoord was de Ridge Trail Road in de Rocky Mountains Colorado. Ik moest aan een bergweggetje op Cyprus denken, route 1 van San Francisco naar het noorden en de kustweg op Kefalonia denken. Ik schrap deze antwoorden. Route 99 in Canada is het enige juiste antwoord.

Weg 99 begint in Vancouver. Zo'n beetje bij onze camping daar. Dan volgt hij een tijdje de kust. Langs de Howe Sound, bij onze camping van eergisteren, dan gaat hij langzaam de bergen in, langs Whistler. Na Whistler worden de bergen ruiger. Bij het plaatsje Pemberton volgt de 99 een weelderige vallei met landerijen om vervolgens weer de bergen in te slingeren. Bij elke bocht laten gletsjers en besneeuwde bergtoppen zich zien. Na de bergen wordt het landschap dor en volgt de weg een canyon. Het laatste stuk gaat door een leeg heuvellandschap met ranches. Bij één van deze ranches zit ik nu en neem ik een slok van die voortreffelijke Nasty Habit.

Wat. Een. Weg. Werkelijk schitterend. Het rijden over de weg alleen al was zo mooi, dat ik bijna zou vergeten dat we ook nog een paar fraaie stops hebben gemaakt. De eerste was Green Lake. Een mooi meer in de buitenwijken van Whistler, waar de watervliegtuigen uit Vancouver landen. Leuk om te zien.

Stop 2 was Lower Joffre Lake. Een bergmeertje waarin een berg met gletsjers erg mooi reflecteert. Stop 3 was Duffey Lake, een langgerekt meer met aan het ene uiteinde een besneeuwde bergtop en aan het andere uiteinde heel veel aangespoelde boomstammen. Gezeten op één van de boomstammen aten we smaakvol onze bammetjes. Stop 4 was Marble Canyon. Qua Canyon niet bijzonder (ik begrijp dat dat wat verwend kan klinken), maar een prima plek om watermeloen te eten en duik in een meertje met super helder water te nemen.

Nu zit ik op de Hat Creek Ranch. Een boerderij waar ze het pioniersleven van honderd jaar terug in deze streek laten herleven. Maar de pioniers zijn tot morgenochtend naar huis. Er zijn alleen wat toeristen. Waarvan de twee jongsten in de sproeiers spelen en de paarden gras te eten geven en waarvan er één nog maar eens een slok van zijn Nasty Habit neemt. Proost.